"Saray terbiyesi; İslam dininden ve Türk töresinden gelen rafine bir terbiyedir. Sarayda yüksek sesle konuşmak, hele yüksek sesle gülmek pek ayıptır. Fazla konuşmak, her şeye karışmak ayıplanır. Sükut, sarayın başta gelen kaidesidir. Öyle ki saraylılar, mahrem müzakereler esnasında vazife gören dilsizlerin işaret dilini öğrenir; bununla konuşur. Hatta birbirlerine bu lisanla hikaye anlatan bile vardır. Koşmak, acele etmek de hoş karşılanmaz. Vakarlı ve ciddi olmak esastır."