Osmanlı hanedanının bir ferdinin yakınlarının hikayesini yazmasının tek örneği. Kenize Murad, annesi Selma Hanım Sultan’ın acı ve ibretli hikayesini anlatırken geniş bir şekilde anneannesi Hatice Sultan’dan da bahsediyor. Kitapta Osmanlı’nın son yıllarındaki, Türkiye Cumhuriyetinin ilk bir-iki yılındaki İstanbul’dan, 1920-1930’ların Lübnan’ından, 1930’ların (bağımsızlık öncesi) Hindistan’ından ve İkinci Dünya Savaşı’nın hemen öncesindeki ve ilk bir-iki yılındaki Paris’ten de kesitler veriliyor. Sürgün’ün insanı saraydan kötü bir otel odasında ölüme nasıl savurabildiğini görüyorsunuz. Selma Hanım Sultan’ın sonu, kendisine toslayan Osmanlı hanedanı sürgününe ve İkinci Dünya Savaşı’na rağmen böyle olmayabilirdi, kocasıyla daha uyum içinde yaşayabilir, Paris’te paralarını büyük bir sorumsuzlukla saçıp savurmayabilir, savaş başlayınca Paris’ten Lozan’a geçerek savaşın etkilerinden kurtulabilirdi, diye düşünmekten kendinizi alamıyorsunuz. Kader de tam bu zaten. Selma Hanım Sultan’dan çok, annesi Hatice Sultan’ın kişiliğinden etkilendim. Kitapta tarihi gerçeklerle uyuşmayan bazı bilgiler var. Sultan Reşad’ın uzun yıllar önce ölmüş olan annesinin 1918’de bayram merasiminde Valide Sultan olarak bulunması, Halife Abdülmecid’in kızının isminin Dürrüşehvar yerine Sadiye olarak, Mukbile Sultan‘ın isminin Makbule Sultan olarak verilmesi, M. Kemal Atatürk’ten yedi ay önce vefat eden Hatice Sultan’ın ölümünün sonraya alınıp torunu Kenize Murad’ın doğumuyla arasının yaklaşık dokuz aya kadar düşürülmesi gibi. Sonuçta bu bir roman, tarih kitabı değil ama bu konularda Kenize Murad daha dikkatli davranabilirdi. Harem ağası Zeynel’in Selma Hanım Sultan’ın babası olabileceğinden bahsedilecek kadar ön plana çıkarılması ise kitabın, Fransa başta olmak üzere, batı ülkelerinde cazip olmasını sağlama çabasının sonucu olsa gerek.

Saraydan SürgüneKenize Mourad · Everest Yayınları · 2018416 okunma

·

36 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hakkı G.