Merhamet etmek, Dünya'da hiçbir zaman ve hiçbir yerde görülmemiştir ki maraz doğurmasın. "Acımak" isimli kitabında yazarımız merhamet etmeyi, doğurduğu marazı ve bunun kişide meydana getirdiği ruhi muhteviyatı başarıyla işlemiş. Kitabı okurken şahsım adına kendimden parçalar bulduğumu söyleyebilirim. Merhamet konusunda şöyle bir savım var: İnsanlar bu konuda 3'e ayrılır. Merhamet edenler, alakası olmayanlar ve merhamet edilenler. Merhamet ettiğiniz zaman bunu belli eder ve kurtulamazsanız bu sizin için bir sancı olur çıkar karşınıza tıpkı başkahramanımız teğmen Hofmiller gibi. Merhamet edilen kişi bunu yanlış yorumlarsa veyahut yorumlamasa dahi marhamet eden kişiye karşı kendini her zaman boynu bükük ve acınası hisseder tıpkı kitabımızdaki diğer başrol Edith gibi. Ve bunun sonucudur ki kitabın bir bölümünde söylendiği gibi hiçbir zaman merhamet edenle edilen arasında bir dostluk oluşmaz. Birde merhametle alakası olmayan bir güruh vardır bahis açmaya bile değmez. Velhasıl hayatta herşeyde bir denge gözetmek gerektiğini düşündüğümden bu konuda da aynı hassasiyet gösterilmelidir. Son olarak, kitapta engelli bir kişiye gösterilen merhamet ve bunun etrafında gelişen olaylara yer verilmiştir. Kitaptaki engelli karakter Edith'in yaşadıklarından dem vurarak şunu söylemek isterim ki; her engelli bireyi ayırt etmeden, ayıplamadan, toplum içinde gözümüzü dikip bakmadan kabul etmeliyiz. Biz onlara tabiki önem göstererek ama en önemlisi normal bir birey gibi davranmalıyız. Onların duyularının bizden daha hassas olduğunu göz ardı etmeyip bakışlarımızdaki merhameti, sözlerimizde tedirginliği saklamalı ve duygularımızdaki normalliği yansıtmalıyız. Unutmayın hepimizin engelleri var bunun illa göz önünde olması gerekmez.

AcımakStefan Zweig · Rönesans Yayınları · 20176,1bin okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İrfan Taşci