Yoğun ve yorgun geçerken günlerim, benimsemeye ve kabullenişe az kala rastladım Momo ve Hora Usta'ya..
Zaman kavramımın bir hiçe dönüşmesi ve kendime zaman yaratma çabalarımla yuvarlanıp giderken bu kitapla birlikte tanıştım o üç kardeşin sırrıyla.
Arada bir "Varlığımdan ne anlıyorum? Bir gün gelecek ve sanki hiç yaşamamış gibi ölüp gideceğim" diye düşünürüm tıpkı Bay Fusi gibi. Ya da hiç beklenmedik bir anda ölümcül bir can sıkıntısı sarar bedenimi. İsteksizlik ve hissizlikle dolarken içim, bir duman adama benzediğimi de düşünürüm. Ne siyah ne beyaz arada kalmış gibi.
Kısacası, zamanla yarıştığım şu günlerde kendime getirdi beni MOMO.
"Çünkü zamanlarını nasıl kullanacaklarına insanlar kendileri karar verirler. Zamanlarını korumak da onlara düşer."(Syf 177)
O değerli zamanımızı neye ve kime harcadığımıza özen göstereceğimiz bir gün olması dileğiyle^^
