Victor Hugo'nun modernleşmenin önündeki büyük engellerden biri olarak gördüğü "idam" konusunu, bir suçlunun son günlerinde hissettiklerini, düşündüklerini, yaşadıklarını anlatarak reddetmesi, karşı çıkması olarak özetlenebilecek bir kitap. Yazar, suçlunun suçunun derinliklerine inmeyerek onu kişileştirmek yerine idam mahkumlarının genelini kapsayan bir karakter bakış açısını tercih etmiş. Hugo, kitabı ilk yayınladığında adını yayınlamıyor ve kitabın önsözünden sonraki kısmında o dönemdeki insanların(şair, filozof, şövalye...) kitaba karşı görüşlerini aktardığı bir diyalog yazıyor. Bu iki bilgi birleştiğinde aklımda Hugo'nun bu insanların bulunduğu bir ortamda bu kişileri gözlemlediği bir görüntü oluştu. Toplumun bakış açısının dönemin şartlarına göre nasıl şekillendiğini anlatan, güzel bir bölümdü. Kitapta idamın ne kadar insanlık dışı olduğunu savunan Hugo, suçlulara bambaşka bir bakış açısıyla bakılmasının öneriyor. Hasta ve tedavi edilmesi gereken insanlar olarak... Ölümün toplum için bir caydırıcılık olmadığını ve düşünen bir kelleyi bedeninden ayırmanın hiçbir şeye çözüm olmadığını belirtirken, suçlunun idamdan önceki haftalarda ölümünün yaklaşmasının bilincinde akıl almaz bir işkenceye, bir ruhsal işkenceye maruz kaldığına inanıyor. Suçlunun içindeki "yaşama sevincini" okuyucuya hissettirerek bir farkındalık oluşturma çabasında, yazar. Hugo'ya birçok açıdan katılmasam da (tahminen nedeni, çağımızda işlenen insanlık dışı, iğrenç suçları idamdan başka bir cezaya layık göremememdir) okuyucuya vermek istediği mesajı, iyi bir ruhsal analizle verdiğini düşünüyorum. Dilinin çok akıcı ve empati yaratma gücü yüksek bir eser olduğunu da belirterek okumanızı tavsiye ediyorum.

Bir İdam Mahkumunun Son GünüVictor Hugo · Can Yayınları · 2019120,4bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Murekkeq