Bunu bir de Dostoyevski yazabilirdi,bilmem başka kim yazabilirdi?
Başka bir kadını seviyor. Titreyip ellerini kasıyor,gözlerini kapıyor işte,ona acı verdim. İnsan en büyük acıyı sevdiklerine tattırırmış, sevmenin yasası bu. Öyle üzgün ki şu anda, ağlamıyor bile.Gözyaşının kudretsiz kaldığı büyük bir acı vardır, diye düşünüyor. Ah, ben neden o sevdiği kadının yerinde değilim. Ruhumu,vücudumu neden o kadınınkiyle değiştiremiyorum? Hiçbir şeyi,kendimden hiçbir şeyi esirgemeksizin verirdim kendimi yalnız gözlerine sahip olabilseydim ötekinin. Ölümünden önceki bu gece,benim için de son gece demektir; çünkü onun artık var olmamasıyla benim için de önemli bir şey kalmayacak,her şeye karşı kayıtsız olacağım. Ah, sadece kirpiklerine sahip olabilseydim o kadının, bütün benliğimi verebilseydim kirpiklerine karşı.
Sayfa 135 - bilgi yayınevi
··
13 görüntüleme
Bende tam bir Kafka çağrışımı yaptı.
Mesela neden senin odanda duran, sen sandalyende ya da çalışma masanda otururken, uzanırken, ya da uyurken (iyi uykular diliyorum!), seni bütünüyle gören mutlu bir dolap değilim? Neden değilim?
Milena'ya Mektuplar
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.