Yaz aylarının ortalarındaydık. Artık çayırlar biçilmiş, hasat zamanı gelmişti. Tarladan eve dönüyordum.
Mevsim çiçekleri, dört bir yanı, bir yorgan gibi örtmüştü. Hemen her yerde her renk ve çeşitte çiçek vardı. Ortaları parlak sarı, mis kokulu papatyalar; kırmızı, beyaz, pembe yoncalar, bal kokulu sarı ada çiçekleri, uzun saplı, mor beyaz çan çiçekleri, kırmızı gelincikler, mor pembemsi tüylü parmak otu, yeni açtığında çivit mavisi, solarken ise kırmızımsı maviye dönen peygamber çiçeği, badem kokulu, koparır koparmaz solan nazlı yaban keteni…
Eve dönerken hepsinden toplayarak, koskocaman bir buket yapmıştım. Yol kenarında ki bir çukurda, aniden gözüme, kıpkırmızı, tam açmış, göz kamaştıran bir deve dikeni ilişti. Biz bunlara “tatar” derdik. Ot biçerken bunları koparmamaya dikkat edilir. Kazara biçilirse orakçılar, ellerine batmasın diye hemen otun içinden çekip çıkartırlar. Bu deve dikenini kopartarak, buketimin ortasına koymak istedim.
Çukura atladım. Çiçeğin göbeğinde, tembel tembel uyuklayan bir yaban arısı vardı. Onu kovaladıktan sonra, çiçeği koparmak için uğraşmaya başladım. Fakat, bu çok zordu. Elime mendil sardığım halde, dikenler kötü şekilde can yakıyordu. Çiçeğin sapı da, son derece sağlam ve sertti beş dakikaya yakın uğraştım. Lifleri tek tek kopartarak, amacıma ulaştım. Çiçeği yerinden çıkarmayı başardığım zaman, sapı yarılmıştı. İlk halindeki güzelliğinden de eser kalmamıştı. Bunun yanında, ince, zarif kır çiçeklerinin arasında da oldukça kaba görünüyordu. Kendi halinde çok güzel görünen çiçeği koparmış olduğum için üzüldüm. Koparmaya çalışırken nasıl uğraştığımı hatırlayarak, “Ne büyük bir yaşama gücü bu…” diye düşünmekten kendimi alamadım.
Eve giden yol, yeni sürülmüş kıraç tarlanın içinden geçiyordu. Tozlu, toprak yoldan yavaş yavaş yürüyordum. Tarla bir mülkçüye aitti. Ortadan geçen yolun iki tarafında, düzenli bir şekilde sürülmüş ve daha ekilmemiş kapkara topraktan başka hiçbir şey görünmüyordu. Toprak çok iyi sürülmüştü. Bütün tarla boyunca, tek bir ot, tek bir bitki yoktu. Her yer, kapkaraydı, “İnsanlar ne kadar acımasız, hayatını devam ettirebilmek için, başka canlıları yok ediyor” diye düşünüyor, bu kapkaralık içinde bir tek canlı görebilmek için dikkatle, çevreme bakıyordum. O sırada yolun sağında bir yeşillik gözüme çarptı. Ona yaklaştığımda, biraz evvel boş yere kopararak attığım deve dikenin aynısını gördüm.
Bunun üç sapı vardı. Biri kopmuş, daim kalan parçası da, kesik bir el gibi sarkmıştı. Diğer ikisinde birer çiçek vardı. Önceleri kırmızı olan çiçekler, şimdi simsiyah olmuşlardı. Kırık saplardan birinin ucundaki çiçek çamurlanmış, sarkmıştı; diğeri yağlı kara toprağa bulaştığı halde dimdik duruyordu. Bir araba tekerleğinin çiğnediği ve sonra tekrar doğrulduğu belli oluyordu. Yamuk durmasının nedeni de buydu. Gövdesinin bir tarafı kopuk, iyice yıpranmış, kolu kesik, gözü patlatılmış bir insanı andırıyordu. Her şeye rağmen, çevresindeki kardeşlerini yok eden insanlara yenilmiyordu.
Tekrar,”Ne tükenmez bir yaşama gücü…” diye düşündüm, insanoğlu her şeyi yenmiş, milyonlarca otu, bitkiyi yok etmiş, bu hala direniyor…
Hacı Murat | Lev Tolstoy
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.