Nasıl başlayacağım konusunda bir fikrim yok. Nasıl anlatacağım, nasıl yorumlayacağım konusunda da. Kitap sizi alıyor en güzel peri masalına bırakıyor sonra fark edemeden bir bakmışsınız ki etrafınız kara bulutlarla kaplanmış. Güzel bir rüya gibi, mutlu sonla biter dediğiniz ama kabusa dönüşen bir rüya. Sanırım allak bullak oldum. Son 20 sayfada ağladığımı fark edemeyecek kadar uyuşmuş hissetmekle beraber imkansız diye diye çevirdim sayfaları. Hep biliyordum bu kitap beni etkileyecek, sonra ki aya bırak diye diye doğum günüme yakın bitirdim. Şimdi düşünüyorum da Allahım nasıl olur ya dediğim o kadar yer vardı ki. Böyle sevmek böyle dışlanmışlığa rağmen birine kalbinin tümüyle ruhuna bakar gibi bakmak. Kimseye bakmadan böylesine aşık olmak. Ve yazarın sonda ki notu. Thedore Finch, o çan kulesindeyken Violet Markey'ye yaşamanın gerçekliğini gösterirken aslında bir sonun başlangıcında kendi zihnine kafa tutan Thedore Finch. Yaşamaya çalışırken kimsenin göremediği Finch. Violet'in Finch'i.
