Saatler geçer, kimse aramaz, sormaz, gelmezdi. Çocukluk işte, kim gelecekti ki... Sonunda beklemekten bıkar, başımı kendim okşar, elimden kendim tutar, kendi kendimi teselli etmeye çalışırdım. Kırılmış kalbim, örselenmiş ruhum, tuz buz olmuş duygularımla yaşamaya devam ederdim.
Sayfa 17Kitabı okudu
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.