Bernhard yine bildiğimiz Bernhard, aykırı, yanlış olduğunu düşündüğü şeyleri kralı gelse esirgemeden söyleyen, kelimelerle ve yinelemelerle adeta oyun oynayan, muteber edebiyatçı. Özellikle aldığı ödüllerin ahvalini açıkladığı yaklaşık dört sayfalık kısım çok iyi, aynı zamanda, Bernhard’ın karakterine dair de birçok ipucu veriyor. Açık yüreklilikle ödülleri maddiyat için kabul ettiğini söylüyor. Ayrıca Orhan Pamuk’un Celine benzetmesini çok yerinde buluyorum. Soylu kesimden gelmediği için, yaşamını da idame ettirmesi gerektiği için bu ödülleri sırf maddiyattan dolayı kabul etmesi açıklanabilir bir durum kanımca. Anlatı olduğu için romanları gibi çok çok tat vermiyor. Birçok konuda dokundurma yapmaktan -yine- eksik kalmıyor Bernhard. Ben Paul ile aralarında Wittgenstein üzerine, Tractatus üzerine, Wittgenstein’ın ilk dönem resim-dil teorisi ve ikinci dönem oyun-dil teorisi üzerine konuşmalar yapmalarını, özellikle felsefi, çok çok isterdim. Ve tabii ki Bernhard‘ın bunu kitaba yansıtmasını. Fakat Bernhard’ın da söylediği gibi, bu konuda konuşma yapmamışlar, belki de yapmaktan imtina etmişler, orasını bilemiyorum, ama şu bir gerçek ki, Paul ile aralarındaki felsefi konuşmaları da kitaba aktarsaymış kitap çok daha iyi olurmuş. Naçizane. “Paul temelde tıpkı amcası Ludwig kadar filozoftu, tıpkı filozof Ludwig'in de yeğeni Paul kadar deli olduğu gibi. Biri ününü filozofluğuyla yapmıştı, öteki deliliğiyle. biri, Ludwig, belki daha filozoftu, öteki, Paul, belki daha deli. Ama birincisinin, filozof Wittgenstein'ın filozof olduğuna, deliliğini değil, filozofluğunu kağıda döktüğü için inanıyoruz. İkisi de tam anlamıyla olağanüstü insanlar, tam anlamıyla olağanüstü beyinlerdi, bir tanesi beynini sergiledi, öteki sergilemedi. Hatta diyebilirim ki, bir tanesi beynini sergiledi, öteki ise beynini kullandı."

Wittgenstein'ın YeğeniThomas Bernhard · Metis Yayınları · 2018268 okunma

·

93 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

schop