...İnsan öleceğini bilip dururken şundan bundan nasıl söz edebilir? Azrail öyle başımıza dikilmiş dururken insanca davranabilmenin, ölümün verdiği öfke ve korkunun utancından almalı bu. İnsanın eziyet etme ve eziyetten tat alması, kendini ve başkalarını yok etmesi, savaşlar, ihtilaller, devrimler, birbirlerine diş bilemeler; biz farkında olsak da, olmasak da ölümle burun buruna olma duygusunun kışkırtmalarıdır sadece. Korkuyla ölümün kılık ve yer değiştirmesi bu. Kendimizi hiç de iyi hissetmiyoruz, kendimizde değiliz. Ölümsüzlükten emin olmadıkça içimiz rahatlamayacak; sevmeye öylesine muhtaçken birbirimize diş biliyoruz. Ne kadar yazık! Bunca zulmü kusanlar bütün öteki zorbalardan nasıl olup da korkmayabileceklerdi ki? Her insan, bizzat kendisi olan bir başka insanoğluna kin güdüyor. Darbımeseldir: " yavrum birbirinizden sakının, insanoğlu çiy süt emmiş."
Sayfa 113Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.