Kasabada iki topluluk. Biri kasaba sakinleri, diğeri orayı kuşatan ordu. "Kömür çıkartacağız, halkınıza sahip çıkın! Yanlış bir şey yaparsalar kurşuna dizeriz!." Belediye başkanı onlar özgür insanlar onlara emir veremem diyor, albay kurşuna dizeriz diyor. Ve başlıyor baskı. Yıllarca özgür yaşamış, ekmeği peşinde ruhu özgür bir insana savaşın verdiği baskı ile kaba davranan bir asker. Adam kendine engel olamıyor. Özgür o. Alıyor eline kömür çıkardığı kazmasını ve kan dökülüyor. Kurşuna dizeceğiz halka ders olsun! Ve ikinci kan aktı. Bir kadının kalbi, gencecik üniversite çağında, çiftlik ve şiirlerini okuyacağı kadını hayal eden bir teğmenin alnına doğru sesten sonra, kan sıçradı. Yazgısına kurşun sıktı o aslında. Halka ders olmadı bu, özgür onlar. Nefret büyüdü. Büyüdü. Büyüdü. Haberler geldi. Kazandık kazandık dünya bizim! Her yer işgalimiz altında. Yaşasın! Komutanım memlekete döneceğiz değil mi kazandığımıza göre? Dönecek miyiz? Karlar yağıyor, yağıyor çatılara, kaldırımlara, kalplere yağıyor kar. O karı kan boyuyor. Silahlar tek şarkı. Nefret tek insani duygu. Kaldırımda biri düşman askeri diğeri halktan bir insan geçiyor. Düşmanca bakıyorlar birbirine. Haberleri yok! Onun kalbinde evi kocası, diğerinin ise evi ailesi ve kardeşleri. Kar yağıyor yine ruhlara, kalplere, meydana. Geçiyor zaman, geçiyor. Sayıklamaya başlıyor teğmenler, heyhat delirdi bile bir çoğu. Gönderin bunları memlekete. Genç bir teğmen dayanamıyor, kocasını öldürdüğünü bilmediği kadından biraz sıcaklık umuyor. Tanrı hakkı için dur! Kötü niyetim yok! Benimle biraz insan gibi konuşmaz mısın? Birazcık sıcaklık göster bana. Yalvarırım. Ama kadının ruhu buz gibi. Alıyor makası eline. İkisinin de bilmediği sebepten dolayı gencecik bir teğmen ölüyor. Kan tekrar boyuyor karı. Geçiyor zaman geçiyor, geçiyor. Ordu gergin, halk hala özgür ders almıyorlar. Ordu sinirli, ne yapacağını bilmiyor! Halk dimdik. Albay'ın dili kalbi varmıyor söylemeye ama emir veriyor, kurşuna dizin şunu! İçten içe yanıyor kalbi. Belediye başkanını ve doktoru esir alıyorlar. İkisi neşe içinde idama giderken, okul zamanlarını yad edip, Sokrat'tan söz ediyorlar. Onlar kaçmasın diye başlarında bekleyen nöbetçi asker mektup soruyor. Kalpler özlemle dolu. İşgal eden ordunun ruhu çöküyor. Tutsak olan ordu oluyor. Aslında sadece birbirlerine ihtiyaçları var. Bir tas çorba, sıcak bir sohbet ve sevgi. Bunu istiyor hepsi. Ama emir geldi dizin kurşuna! Komutanım kazandık değil mi? Yendik onları değil mi? Evimize dönecek miyiz? Evet, evet dünyanın yarısı bizim öyle diyorlar. Komutanım halk bize neden saygı göstermiyor? Hani saygı göstereceklerdi? Nefret ediyorlar bizden! Bitmeyecek bu savaş! Bitmeyecek! Biri daha delirdi. Gönderin bunu. Bitmeyecek bitmeyecek!

Ay BattıJohn Steinbeck · Remzi Kitabevi · 20101,936 okunma

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.