Yine bugünün ayazıydı. O günkü gibi.
Sahiden sahip olduğumuz nedir ki bizim?
halis muhlis bizim olanı soruyorum.
Hem neydi ki senin için hayat? Olanlardan sonra...
Hayat, belki umulmadık bir andaki kavrayışın idi sessizliğini.
Sanki bir anda köhnemiş pencerene kar topu gelmiş ve sen düşünmüşsün. Uygun adı bulamamışsın. O kelimeyi arayışın gece gündüz didik didik edişin tarhlarını
Yine bugünün ayazıydı. O günkü gibi.
Almışsın onu, kollarının arasında evet!
Kollarının arasında, sımsıkı bağrıyorsun;
aynı zamanda olağanca sarsıyorsun. Sanki canını çıkarmak istermişsin gibi..
Umurunda mı ki dünya.
kayıp giden gözlerdeki boşluk
içimde kımıldayan sertlik.
sonra ne demiştim kendime hatırlayamıyorum.
Ama kendimi hayatın olası tüm mümkünlerinin kıyısına taşıyan artık ben değildim.
Belki şeklen bendim ama aslen değildim.
Koyuktu.
Bu sessizlik de neyin nesiydi?, ne demeye çalışıyordu? Neden fısıldıyordu? Neden suratıma haykırmıyordu?
Yine kendimden geçerken ayazın bu yüzünü sevdiğime utandım.
Bu hususta bir yerlerdeydi nokta ama soğuktu ve ben bulamıyordum
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.