Gönderi

Çok kısa süre sonra ,arkadaşlarımdan biri öldü ve tabutunun arkasından giderken, çocukluğumdan beri çok yakın dostum olan bu adami sonsuza dek kaybettiğim bilinciyle üzülüp uzulmedigimi ve icimde herhangi bir duygunun harekete geçip geçmediğini görmek için kendimi dinledim. Fakat en ufak kıpırtı bile yoktu., sanki camdan yapılmış biri gibiydim ve dışardaki dünya tüm ışıltısıyla içimden öylece geçip gidiyordu. Bu ve bunun gibi bir çok olayda birşeyler hissedebilmek için kendimi ne kadar zorladıysam da mantıklı nedenlerle birşeyler hissetmeye çalıştıysam da ruhumdaki uyusukluktan bir yanıt gelmiyordu. Birileri beni terk ediyor, hayatımdan kadınlar gelip geçiyordu ama ben camlarına yağmur damlalarının vurduğu bir odada oturan adam gibiydim; çevremle aramda görünmez bir tur cam vardır onu kırmaya yetecek isteğim yoktu sanki.
Sayfa 20 - PanamaKitabı okudu
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.