Müşterek Dostumuz'un ikinci cildini okurken yazmak kadar okumanın da zamanı olduğuna dair teorimin güçlendiğini hissettim. İlk cildi delice sevmiş olmama rağmen niyeyse ikinciyi okurken hevesim yoktu ve başladıktan sonra araya ona yakın kitap soktuğumu, okumayı ertelediğimi fark ettim. Derken bir gün canım Müşterek Dostumuz dışında hiçbir şey okumak istememeye başladı, aniden. Ve ilk ciltte olduğu gibi yine gözümden kalpler çıkarak, sarılarak ve sayfalarını yıpratarak kitabı bitirdim. Çok, çok güzeldi. Şu sıralar beni etkileyen bir Shakespeare alıntısıyla anlatmam gerekirse: "Çok güzel, çok akıllı, çok akıllıca güzel." Birinci cilt yorumunda genel konudan bahsettiğim ve ipucu vermek istemediğim için detaya girmeyeceğim ama ikinci ciltte kitabımızın gizemli yönü açılmaya, sırlar birer birer dökülmeye başlıyor. İsimlerini vermek istemediğim iki çiftimiz var, kavuşmaları o kadar dokunaklıydı ki okurken gözlerimin dolduğunu hissettim. Hoş, saklanan beyimize bir hayli kızdım da ama hayallerinin nahif ve bir o kadar naif oluşu yaptığı bencil planları biraz olsun affettirdi. Değişen, değersiz gördüğü benliğinin üzerine yeni bir kişilik inşa eden kızımız ise ayrı değerliydi. Kitap bittiğinden beri bir akraba ziyaretinin sonuna gelmiş gibi hissediyorum. Ama günümüzün yorucu ilişkileri gibi düşünmeyin sakın. Hani hep deriz ya nerede o bayramlar, eskiden böyle olmazdı, eskiden her şey sanki daha güzeldi diye; işte öyle bir ziyaret bu. Herkesi tanıyor, herkesle haşır neşir oluyor, kucaklaşıp vedalaşıyor ve bu yoğun romana böylece veda ediyoruz sanki. Eğer uzunluğu gözünüzü korkutmaz, düzeltisi (ya da bundan yoksun oluşu mu) sinirlerinizi zıplatmazsa muhakkak okuyun diyebileceğim nadir kitaplardan birisidir bu kitap.

Müşterek Dostumuz (2 Cilt Takım)Charles Dickens · İthaki Yayınları · 2017300 okunma

··

251 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.