Selahaddin Eyyubi ölüm döşeğindeydi. Oğlu Efdal'i yanına çağırdı. Ona vasiyetini söyledi. Allah korkusundan, kul hakkından, adaletten bahsetti.
Birden dışarıdan bir ses duyuldu:
"Ey, İslam milleti! Ey, Ümmet-i Muhammed! İşte Sultan Selahaddin, bu kadar mevkilere gelip şan ve şerefe nail olmuşken, dünyadan şu kefenle gidiyor. Bakın ibret alın."
Efdal ürperdi, şaşırdı. Selahaddin, "Tellala ben emrettim," dedi. "Şan ve şeref peşinde ömür tüketenler, bunlara kavuşmak için din kardeşini rencide edenler yanlışlıkların anlasınlar, ayne'l-yakin ölümü görsünler tövbekâr olsunlar."
Sayfa 102Kitabı okudu
·
16 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.