İlk adımı atmaktan hiç çekinmedim. Bundan sonra da çekinmem. Alıştım. Her seferinde istediğimi aldığım için değil. Her zaman kazandıran kusursuz formül bu olduğu için değil. Kaybettiğim çok oldu. Çok kaybettim. Kaybettiğimde başıma korkunç şeyler gelmedi. Yerle bir olmadım. Sadece kaybettim. Beni rahatlatan, ilk kaybedenin ben olmadığını bilmek oldu hep. Kazanırken de aynı şey. "İlk adımı atan en az bir adım öndedir" diyerek atıyorum hep ilk adımı. Besmele gibi. Diyelim, o ilk adımım bir halta yaramadı, yaramadığı çok olur, adım atmayı bırakmıyorum. Durmuyorum. Başaramadığım, beni yenen her neyse, her kimse onun yanından geçip gitmek için adım atmaya devam ediyorum. Sonra yanlarından geçip gidiyorum. Şimdi sormak lazım. Kim kazandı?
Sayfa 190
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.