“Yaşım ilerledikçe, küskünlüğüm gibi zaman da önemini yitiriyordu; çayın demlikten bardağa yavaş yavaş akması, sanki bardağın içine şeker değil de dünyalar atılmış gibi şıkır şıkır karıştırılması, arka masada oturan kendimle, girişteki masada oturmakta olan kendim için zamanın ne kadar farklı hızlarda aktığını gösteriyordu. İşte, bir kış gecesinin bu saatinde boş bir kahvehanede üçümüz, farklı zamanların aynı kişisi, içinde olduğu zamana tutunabilmek, büründüğü surette kalabilmek için, kendi suretinden çıkmamaya, gerçek olan ötekine karışmamaya çalışıyor; bunun için her biri diğer ikisinin varlığını düşlememeye, sadece bu varlıklara inanmakla yetinmeye çalışıyordu; biri zamanın yavaş akışından sabırsız, diğeri hızlı akışına anlayışlı, öteki zamanın kendi üstünde durmasına, sabitlenmesine kayıtsız.”
Sayfa 53
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.