Kitabın ilk sayfalarını tek tek açıp hepsine elimi sürdüm, kıyamadım başlamaya. Daha başlarken beni çok güzel duyguların beklediğini biliyordum ki bir sayfada Hatice Erbaş'ın
"Babanız içerde şiir yazıyor diye
çocuklarımı sessiz ağlattım ben."
sözüyle karşılaştım.
Bu sözden sonra sayfaları yavaş yavaş çevirmek pek de mümkün olmuyor. Bir an önce okumak istiyorsunuz ama bir de
"Güzelliğin geçici olmadığını senden öğrendim
Emeğin aşktan büyük bir hazine olduğunu senden
..."
Diyen bir sevgi adamının şiirlerinin bitmesinden de korkarak nasıl okuyacağınızı bilemeden okuyorsunuz. Ah canım Şükrü Erbaş, bu ne güzel sevmektir?
Sevmenin ne olduğunu öğrenelim senden, seninle sevelim Ömür Hanım'ı...
Hatice Erbaş için yazılmış bu canım şiirleri - ah hayır şiir demek yetmez, buna başka isimler bulmak gerektir. Fakat ne? Bilemiyorum, böyle devam edelim.- bu canım şiirleri okurken "Sevmek ne güzelmiş!" dedim.
Her sayfasında ayrı güzelliğin olduğu, her gününün
- vefat eden-eşiyle geçtiği ve bunların yansıması bu güzel, hoş, dolu şiirleri okumak fikri vardı aklımda fakat bir türlü almaya sıra gelmemişti.
@ZanArjin canım arkadaşım, bu güzel kitabı bana - adıma imzalı- hediye ettiği için kendisine minnettarım.
Bir yanımız Şükrü Erbaş bir yanımız Ömür Hanım, Yaşıyoruz Sessizce...
"Boşluk kendine çevirdi beni. Her şey ağırlaşıyor. Her şey soğuyor. Belki de hiçlik bu. Sen orada yalnız kalma diye burada konuşup duruyorum. Canımın burcu. Kirpiksiz gülüm. Merhametine sığındığım kadın. Senden bir parmak yüksekte aldığım her soluk kalbimi kurutuyor.
Ömür Hanım, iyi ki ben de seninle yaşadım dünyayı."
Ömür Hanım iyi ki biz de seninle yaşıyoruz dünyayı...
Şiir ile kalın...
