“Ve güleceğin bir şey daha söyleyeyim sana: Sevgi, dostum Govinda, her şeyin başı sevgi gibi görünüyor bana. Dünyanın iç yüzünü görmek, onu açıklamak, onu aşağılamak büyük düşünürlerin işidir belki. Ama benim için tek önemli şey, dünyayı sevebilmektir; onu aşağılamamak, ona ve kendime hınç ve nefret beslememek, ona, kendime ve bütün varlıklara sevgiyle hayranlıkla ve huşuyla bakabilmektir.” Siddhartha bir Brahman’ın oğlu, genç yaşında kendini bulmak için dostu Govinda ile bir yolculuğa çıkıyor. Yolculuğuna Samanaların arasına katılarak başlıyor. Samanalara gezgin çilekeşler diyebiliriz. Siddhartha kimi zaman aç ve susuz kalarak, kimi zamansa tarif edilemez acılara katlanarak; meditasyonlarla nefsini terbiye edip dünyevi olan her şeyden uzaklaşıyor: “Çok geçmeden, Govinda, Samanaların yolunu, seninle bunca zamandır yürüdüğü bu yolu terk edecek dostun. Susuzluk çekiyorum, ah Govinda ve Samanaların bu uzun yolunda susuzluğum şuncacık azalmadı.” Govindayla yolculuklarına devam ederlerken Nirvana’ya erişmiş birinin, bir Buddha’nın, Gotama’nın adını duyuyorlar. Beraberce Samanaların yanından ayrılıp Gotama’ya gidiyorlar, onun öğretisini dinliyorlar. Govinda, Gotama’nın yanında kalırken Siddhartha insanın kendini yine ancak kendisinin bulabileceğini ve bu uğurda hiçbir öğretinin insana gerçek yolu gösteremeyeceğine olan inancıyla Govinda’yı arkasında bırakarak Gotama’nın yanından ayrılıyor: “Bu yüzdendir ki yolculuğumu sürdüreceğim –bir başka öğreti, daha iyi bir öğreti aramak için değil hani, çünkü biliyorum ki böyle bir öğreti yoktur-, tüm öğretilere ve öğretmenlere sırt çevirip hedefime tek başıma ulaşmak ya da bu uğurda ölmek için yapacağım bu yolculuğu.” Siddhartha, diğer insanlardan “farklı” olduğunu biliyor. Diğer insanlara, hani kendini zenginlikle ve geçici zevklerle avutanlara “çocuk insan” diyor. Gotama’nın yanından ayrılan Siddhartha çocuk insanların arasına karışıyor ve gün geliyor o da onlardan birine dönüşüyor: “Dünya onu avucunun içine almış, zevk, şehvet, miskinlik ve nihayet kötü huyların her zaman en aptalcası olduğunu düşündüğü açgözlülük onu ele geçirmişti. Ayrıca, mal, mülk ve servet hırsı da yakasına yapışmış, bir oyun, bir süs olmaktan çıkıp bir zincire, bir yüke dönüşmüştü.” Nihayet bir gece gördüğü rüyanın etkisiyle sabaha kadar düşünüp bu yaşamını bir daha geri dönmemek üzere terk ederek tekrar yollara düşüyor, kayıkçı Vesudeva ile karşılaşıp onunla kalıyor. Burada dostu kayıkçıdan ırmağın sesini dinlemeyi öğreniyor: “Gördü ki bu su akıyordu hep, sürekli akıyor, ama hep yerinde duruyordu, aynı suydu hep, ama yine de her an yeniydi!” “Ve Siddhartha’nın gülümsemesi her defasında kayıkçının gülümsemesine biraz daha benzedi, neredeyse onun gülümsemesi gibi aydınlık, nerdeyse onun gülümsemesi gibi mutluluktan ışıl ışıl, onunkisi gibi çocuksu, onunkisi gibi yaşlı bir görünüm kazandı.” Bazı kitapların size her yaşınızda, her okuyuşunuzda ayrı bir tat vereceğini sezersiniz ya işte Siddhartha da benim için bu kitaplardan biriydi. Kitapta Siddhartha’nın kendini arama yolculuğuna şahit olurken onun her adımında biz okuyucular da bir şeyler buluyoruz. Kitabın arka kapağında yazana göre Hesse “Bu kitapta, tüm dinlerde, insanların benimsediği inanış biçimlerinde ortak olan yanı, tüm ulusal ayrımları aşan, tüm ırkların, tüm bireylerin benimseyebileceği şeyi yakalamaya çalıştım.” demiş ve bence bunu başarmış. Lafı fazla uzatmadan buraya Hesse’nin kitapla örtüştüğünü düşündüğüm bir şiirini de bırakıyor ve mutlu pazarlar diliyorum efenim. Mutluluk Mutluluğu aradığın sürece, Mutlu olacak kadar olgun değilsindir, Ve ulaşacak kadar her istediğine. Kayıplara yakındığın sürece Ve hedeflerin varsa durmadan yöneldiğin, Bilemezsin huzur nedir diye. Vazgeçersen şayet her arzudan, Ne hedef, nede istek tanıyıp Mutluluğu artık adıyla anmıyorsan, O zaman olup bitenlerin akışına Dayanamaz yüreğin ve ruhun erişir huzura… Hermann Hesse

SiddharthaHermann Hesse · Can Yayınları · 202037,9bin okunma

·

7 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

vekavi