Hatırlar mısın anne, bundan 15 yıl önce...
8-9 yaşlarındaydım. Cebimizde 5 lira ile pazara gitmiştik. Birde kardeşim vardı yanımızda. O 3 yaşındaydı. Evden çıkarken beni tembihlemistin. "Patates, soğan alıp hemen geleceğiz." diye. Yola koyulduk, pazarın girişinde kiraz satan adam vardı. Bizim küçük paşa kiraza elini attı. Annemde ses etmedi. Annem ses etmedi ama tezgah başındaki adamın " Her gelen bu tezgahtan bi kiraz alsa, akşama bişi kalmaz abla" diyip bağırması yetti. Bende bağırdım o sıra anne duydun mu? Hatta haykırarak bağırdım içten içe. Gözlerin doldu gördüm ben anne . Herkesin bize bakışınıda gördüm anne. Sen beni tembihlemesende ben biliyordum anne. Ama o küçüktü.
O gün yemin ettim ben okuyacağım diye. Hep en iyisi olmaya çalıştım. Hani kızarsın ya bana ara sıra; "Bu hırs seni öldürecek." diye. O hırs hep kirazdan anne. Ben o gün yemin ettim. Kimseye muhtaç etmicem ailemi diye. O yüzden hem çalışıp hem okudum. O yüzden üniversitede birinciliği kaptım.
O gün bugündür kiraz yiyemem. Dokunur bana. Bedenime değil ruhuma dokunuyor.
Şimdiyse hala çabalıyorum. Bu günümüze Elhamdülillah.
Şimdi hiç biriniz beni tanımıyorsunuzya; ben "Tanımayanlar Ülkesinde" daha özgürüm.
(Not : Bu olayı anlatmaktan hiç bir zaman utanmadım.)
youtu.be/HnXygtVZbOI
··
4 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.