Uyarı: Bu kitabı okumaya başlamadan önce yanınıza peçete stoğu yapınız!
Siteye ilk geldiğim zamanlarda bir çok değerli arkadaş, görüşleri mühim insan vardı. Hala var olmakla birlikte, bir çoğu sitenin zamanla yapısının bozulması, saçma sapan paylaşımlar veya kendilerince sebeplerle gittiler. Onlardan birisi de Taluy Kan adlı bir arkadaşımız idi. Bazıları eminim hatırlayacaktır. Kulakları çınlasın. Dikkate aldığım incelemeleri, paylaşımları ve görüşleri vardı. Bu eseri eğer o inceleyip önermeseydi, belki de hiç okumayacaktım. Listeye atmıştım sayesinde. O nedenle ona (bunu bilmese de) teşekkür etmek istiyorum.
Fransa’da yaşayan kürt bir aile. Siyasi düşünceleri nedeni ile sıkıntı yaşayıp Türkiye’den Fransa, Paris’e geçiyorlar. 1 yaşında kızamık geçiren Berivan bebek ve ortaokul başlangıcında nükseden rahatsızlıklar. Peki bu rahatsızlıkların bu kızamığın bir neticesi olduğu kimin aklına gelir ki? Hem de beynin önemli kısımlarını büyük hasara uğratacak şekilde.
Büyüklüğünü size şu cümle ile anlatayım: Tedavisi yok! İşte kırılma noktası. İşte sonsuz acıyı başlatan en önemli cümle. 17 yıl süren bir acıyı göğüsleyerek sonuna kadar savaş veren anne ve baba. Kızlarının yaşaması için önlerine çıkan her fırsatı düşünmeden değerlendiriyorlar. Babanın çalışmak zorunda olması sebebiyle, annenin kızının bakımı için verdiği büyük mücadele takdire şayan. Bıkmadan, usanmadan. Hepimiz insanız, sabrımızın sınırı var. Ne kadar seversek sevelim annemizi, babamızı, evladımızı, kardeşimizi veya herhangi bir yakından gönül bağımız olan birisini; ister istemez gücümüz tükenebiliyor. İsyan edebiliyoruz. Ama Meral Tüzün’ün kızı için yaptıkları o kadar içime dokundu ki.. Herkesin, bilimin bile çare yok dediği noktada, siz çare arıyorsunuz. Ölüm korkusu karşısındaki çaresizliğimiz…
Bu hayatta en zor şeylerden birisi de sanırım insanın evladıyla sınanmasıdır. Ben bunu bilemem, henüz evli bile değilim. Ama insanız, hissedebiliyoruz. Duygularımız var. Düşündüğümüzde en basit şeyler için bile çektiğimiz derin acılara bakarsak, bu çok daha başka bir şey. Adını koyamıyorum. Acıdan da öte olsa gerek. Kitabı okurken sürekli gözlerim dolu doluydu. Ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Bunları yazarken bile boğazımda bir düğüm var. Anlatamıyorum, gözlerim doluyor. Herkes kendi acısını en zoru, en kötüsü olarak görür. Başkalarının çektiklerini ne kadar anlayabilir ki.. Zaten empatiden de iyice yoksun kalmış insanlar. Herkes “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” sözünü kendisine felsefe edinmiş, bir yol tutturmuş gidiyor. Hepimiz hırslarımızın, bencilliğimizin kurbanı olmuşuz. Kafamızı deve kuşu misali toprağa gömmüşüz, varsa yoksa kendimiz. Kendi ailemiz, basit sorunlarımız, hep tamamlamaya çalıştığımız ve bir türlü sonu gelmeyen dünyevi, maddi eksiklerimiz, isteklerimiz.
Edebi bir kaygı ile yazılmamış, sade ve gayet anlaşılır, akıcı bir dili olan kitap. Edebi kaygı güdülerek yazılan bir çok eserden daha üstün belki de. Yazıldığı dönem sansasyonel tartışmalara sebep olmuş ve ‘ötenazi’ kavramı üzerine Fransa’da çok konuşulmuş.
Eser Fransa’da bir dönemler en çok satan 100 kitap arasına girmiş ve ‘Comte De Monte –Christo’ edebiyat ödülüne de aday gösterilmiş. Ayrıca kitap gelirleri ‘Emmaüs International’ adlı bir yardım kuruluşuna bağışlanıyormuş. Kızını çok güzel bir yöntemle yaşatıyor annesi..
Ötenazi kavramı ne kadar etiktir, ne denli doğrudur, olmalı ya da olmamalı. Bunu bilemiyorum. Ama bir annenin evladının iyileşmesi için verdiği savaşın ona daha çok acı verdiğini görmesi, ona bu kararı aldıramaz mı? Bir düşünmek ve sorgulamak gerek. Karşımızda bir hayvan bile derin acılar çekerken onu öyle görmek istemiyorsak, bir insan için ne kadar daha katlanılmaz olur düşünemiyorum. Farkındalık ve Berivan’ın yaşatılması uğruna yazılan bu eseri okuyun, okutun derim. Duygusal eşiğinizi zorlayacak.. Benden söylemesi.
