Cengiz DAĞCI. En sevdiğim yazarlar listesinin tepelerine doğru hızla tırmanmaya devam ediyor. Yine aynı etkiyi bıraktı bende, yine yıktı geçti. 17 mayıs 1944... 423 bin çocuk yaşlı kadın... Kırım Tatarlarıydı onlar. Tek dertleri vatanları, topraklarıydı... Ama vatanlarını aldılar, bir gece yarısı hepsini hayvan vagonlarına doldurarak yurtlarından attılar. 20 günden fazla o vagonların içinde aç susuz yolculuk.. 195 bin (bence çok daha fazla) Kırımlı hayatını kaybetti. Bir çoğu da gittikleri ülkelerde açlık susuzluk hastalıklardan hayata veda ettiler... Cengiz DAĞCI'nın da hayat hikayesi bu işte. Yıkım,savaş acı ve vatan özlemi ile dolu bir yaşam geçirdi. Sadece cenazesi dönebildi vatanına, sadece kendi toprağına gömülme hayali gerçek oldu... Gelelim kitaba... Bekir, Esma, Ayşe, Enver, Seyit Ali, Remzi, İvan ve kala mala... Bekir, karısı Esma ve tek çocukları göz bebekleri Ayşe.. Bekir'in tek derdi toprağıydı ama son zamanlarda canını yakan bir şey vardı ki o da Ayşesinin büyüyüp evlilik çağına gelmesiydi. Remzi, ne kadar çok sevse de Remziyi kıyamıyordu kızını vermeye ama işte talih. Böyle geçiyordu yaşamı Bekir'in. Tek derdi yaşamaktı. Kimseye dokunmadan kendi kendine, toprağında yaşamak. Ama sonra onlar geldi. İvan ve Kala Mala. Tatar köyüne, aç susuz zavallı iki Rus geldi. Acıdı Bekir onlara. Evini açtı, bir süre yanında çalıştırmaya ekmeğini paylaşmaya karar verdi. Kimseyi dinlemedi, duyduğunu önemsemedi. Sonuçta "onlar da insan değil miydi?". Öyleydi de işte, insan bedeninde olmak yetiyor muydu insan olmaya? Ne acılar getirdiler beraberlerinde, önce kızın Ayşe gitti sonra toprağın. Ahh Bekir, düşüncelerin ne kadar saftı. Tertemizdin sen. Tek derdin Ayşen ve toprağındı. Ama olmadı ikisi de gitti... Çektiğin onca acıya rağmen istediğin tek şey gerçek oldu. sen kendi toprağında öldün. Mezarın olmasa da yıllarca sana ev olan toprak aldı seni. Umarım o toprakta ölmek de yetmiştir sana.. Biliyorum ki binlerce Tatar'ın en büyük isteği buydu. Kendi topraklarında ölmek. Ama olmadı işte bunu da çok gördüler. çoğunun bir mezarı bile olmadı, yol kenarlarına denizlere atıldılar... Ne diyebilirim ki başka inanın bilmiyorum...

Onlar da İnsandıCengiz Dağcı · Varlık Yayınları · 19742,871 okunma

··

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seda ACAR