Stefan Zweig’ın bu kitapta kullandığı metafor dahiyanedir. Maruz kaldığı sancılı günleri satranç tahtası karşısındaki oyuncuyu karakterize ederek olay örgüsüne çevirmesi çok başarılıydı. Bana göre Stefan Zweig’ın bu yapıtı çoğu eleştiri metaforlarına örnek olabilecek niteliktedir.
