Jürgisin çilesi,sefaleti,acısı hiç bitmedi,içinde yanan o alev hiç dinmedi.Bitti ama bende bittim diyebilirim.O zamanlar Amerika’da doğmamış olduğuma şükrettim.Tabi sosis ve salam yemekten bir anda vazgeçtim.
Benimkini değiştirdi desem yeridir.Sonlara doğru daha bir güzelleşti kitap ama 300 sayfaya gelene kadar bir insanın kaderi hep böyle kötü mü gider diye kendime sormadan geçemedim.
