Benim için bıraktığın çiçek demetlerini kurusunlar da sonsuza dek saklayayım, hep onlara bakayım diye samanlığın direklerine baş aşağı astım.
Ben giderken henüz kurumamışlardı. Yıllarca uzak kaldıktan sonra eve döndüğümde hala orada asılı duruyorlardı, kararmış, pörsümüş sapları kimse fark edib oradan kaldırarak çöpe atmamıştı.
Hala oradalar, örümcek ağlarıyla iyice sarıldıkları için bir zamanlar ilk sevgiliye verilen buket olduğunu benden başka kimse anlayamaz.
Şimdi asıldıkları yerden alıp dışarıya çıkarıyorum onları, sonra da buketini fırlatan gelin misali sonbahar rüzgarına doğru havaya fırlatıyorum.
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.