Oysa Ramazandı ve biz Veysel’le camileri dolaşıyorduk. Geçen yıl katıldığım kursta tanımıştım Veysel’i. İçimdeki yalnızlığı farketmişti, ben de anlatmaya doyamamıştım. Profesör olduktan sonra yapacak bir işi kalmayan ve esasen yolun sonuna yaklaştıkça bir çıkmazda olduğunu git git kavrayan bir baba, ömrünü bu adamı bir yere-hangi yere-getirmek için harcamış bir anne. Ne demek hangi yere? Pek tabii kendi babasının ulaşamadığı bir yere... O yer... âh o yer... işte ondan kaçmış olacaktım...
Sayfa 65
··
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.