Bu arada bizim sofradakiler bir genç kız gönderdiler. Genç kız bana “Hadi abla gel artık.” deyince, Türküstanlı bir hanım “Neden bu kadar ısrar ediyorsunuz, bırakın bizimle yemek yesin.” Beni çağıran genç kız, birazda onur duyarak, “Onu seviyoruz, o bizim mücahide ablamızdır, tam 2,5 yıl cezaevinde yattı.” diye cevap verdi. Solumda oturan genç kız “Benim ablamda on yıl cezaevinde yattı.” deyiverdi. İşte o anda, bizim kız için iftihar ve mücahid vasıtası olan 2,5 yıl hapis cezası balon gibi patladı. Ellerde ne ablalar varmış meğer, anlamında şaşkın şaşkın baktı gösterilen hanıma.
Hemen sordum:
— Hayırdır, neden o kadar büyük ceza aldınız?
— Domuz eti yemediğim için.
— Nasıl yani? Domuz eti yemeyen cezamı alıyor!
— Evet aldım. Çin’e komünizm’in geldiği ilk dönemlerdi. Tıpta okuyordum, ikinci sınıftaydım. Baktım, yemeklerimizdeki et, beyaz beyaz. “Bu nasıl et, neden beyaz? dedim. ‘Domuz eti.’ dediler. Arkadaşlarla beraber çok sarsıldık. ‘Biz domuz eti yemeyiz.’ dedik. Bir kaç gün sonra tüm okuldaki öğrenciler meydana davet edildik. Mikrofonda konuşan adam, aranızda casus biri var. Düşmanlarla bir olup vatanımızı düşmanlara peşkeş çekmek için çalışıyor vb. deyince, ben de içimden ‘Vay hain vay elime geçse o kişi de ona bunun hesabını ellerimle sorsam,’ dedim.
Mikrofondaki adam, ‘Şimdi aranızda bulunan casuzun ismini okuyorum.’ dedi. Okudu. Benim kanım dondu çünkü okunan benim ismim ve numaramdı. Ortaya çıkmam istendi, çıktım. O milletin gözü önünde kamçıladılar, kamçıladılar ne halk mahkemesi vardı, ne hukuk... kendimden geçmişim.”
Gömleği kamçıyla yırtılmış. O gömlek (şu satırları yazdığım sırada) bende bulunmakta.
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.