Türkçe öykü dendiğinde zihnimde canlanan ilk isimdir, Ömer Seyfettin. Şahsi görüşüm Türk öyküsünün mihenk taşı olduğudur. Hastalık ve tedavi süreci yürek sızlatan cinstendir. Zamane şartlarının imkansızlığı, hastalığının tam anlaşılamamasına, yanlış tedaviye ve sonucunda ülkenin bu büyük değerini erken yaşta kaybetmemize neden olmuştur.
Edebiyat tarihimiz açısından büyük bir öneme sahiptir. Sadece yazdığı öykülerle değil, yazdığı öykülerde kullandığı sade ve anlaşılır dille "Yeni Lisan" akımını başlatmış, milli edebiyat vücuda getirmek için, milli bir lisan gerektiği tezini savunmuştur. Yazdığı öykülerde halkın sıkıntı ve dertlerine, iyi ve kötü yönlerine değinmiş, milli duygulara da hitap etmiştir.
Bu güzel seçkide okuduğum her öyküde değişik duygu hallerine sürüklendim ve çok keyif aldım. Kitabın başında bulunan Ant ve sonunda ki Kaşağı çok hazin öykülerdi. Falaka'da kahkalarla güldüm. Forsa'da milli duygularım kabardı. Diyet'te mertlik ve cesareti gördüm, Üç Nasihat'te kendime dersler çıkardım.
Ömer Seyfettin'i çocuk hikayeleri yazan biri olarak düşünmenin büyük bir hata olduğu kanısındayım. Umarım herkes okur ve gereken kıymet ve değeri gösterir...
