Binbir çeşit insan var. Kendinden hoşnut, iyi huylu ve iyi kalpli insanlar var. Bazılarıysa, her şeyden sıkılıp, yapacak bir şey bulamadıklarından, eski mektuplarla oyalanıp, kefaretler ödeyerek, ağızlarından dualar düşmeden, tespihlerini şakırdatıp
dururlar. Hepsi de insanın içine fenalık veren şeyler. İnsanın tüm bu şeyleri içinden geldiği gibi yapması gerekir, ama nedimelerimin gözlerindeki onaylamaz ifadeyi gördüğümde, tüm bu duygularımı kalbime saklıyorum. Gitgide, sarayda insanların arasına karışıp söylemek istediğim çok şey birikti. Ama, söyleyeceklerimi nasılsa anlayamayacak insanlara bir şeyler anlatmaya çalışmak nafile. Başkalarını yargılayarak, sadece kendini düşünen
insanların önünde, bir şeyler söylemek sadece sorun yaratır. Anlayışlı bililerini bulmak çok zor. Her şeyi sadece kendilerine göre yargılayıp, diğerlerini yok sayıyorlar.
Gerçek duygularımı göstermeye çekinerek, karşılarına istemeden de olsa oturduğum da oluyor. Her bir şeyi en küçük ayrıntısına kadar didikleyip, eleştiren bu insanların yanında, utanç duyduğumdan da değil ama rahatsız edici bulduğumdan giderek daha bunak biriymişim gibi davranır oldum.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.