Hemen hemen bütün Dostoyevski romanlarında bulunan Dostoyevski çelişkisinin doruk noktası olmuş bence bu roman.
Herkesin içinde "Öteki"si ile yaşadığı bu dünyada bazen biz bile ne olduğumuzu şaşırmıyor muyuz ?
Her zaman erdemin ve ahlakın;dürüst olmanın ve samimiyetin yüceltildiği ve güven verdiği söylenilen dünyamızda neden maske takmayanlar yerine maske takanlar kazanıyor ?
Bir yerlere gelmek için kendinden ödün vermemenin sizi bir yerlere getirmediğini gördüğünüzde kişiliğinizden ve sizi siz yapan şeylerden vazgeçmemeye ne kadar dayanabilirsiniz ?
Hepimiz hemen hemen bir Golyadkin değil miyiz ? Bazen büyük olanın bazen küçük olanın ruhuna bürünmüyor muyuz? Çelişkiler değil midir bizi ayakta tutan,büyüten?
Ben yine her Dostoyevski kitabında olduğu gibi ruhumda sorularlayım :)
Bir psikolojik tahlil şampiyonu olan Dostoyevskiyi hala okumayan varsa çok şey kaybediyor bence...