Sizin hiç evlerden dostlarınız oldu mu?
Evlerle tanışırız.Yürürken sanki hepsi beni selamlamak için sokakta sıraya dizilir ve bütün o pencereleriyle bana bakıp benimle sohbey ederlerdi : " Merhabalar ;sağlığınız nasıl ? Ben Tanrıy'ya şükür gayet iyiyim , mayısta da bir kat çıkacaklar , " ya da "Nasılsınız ? Yarın bir onarım göreceğim de , öyle korkuyorum ki ." Aralarında sevdiklerim , yakın dostlarım vardı ; bunlardan biri , bu yaz bir mimarın elinden geçecekti . Her gün özellikle evin önünden geçmeliydim ki , ustalar yanlış iş yapmasın, Tanrı saklasın!.. Ama o açık pembe, güzel mi güzel, sevimli evin başına gelenleri asla unutmayacağım. Ufacık, taş bir evdi , bana hep dostça bakardı; hantal komşularının yanındaki mağrur duruşunu görünce, evin yanından gecerken bile yüreğime mutluluk doluyordu .Bir gün , geçen hafta , yine o yoldan geçerken dostlarıma baktım ve birden acı bir haykarış duydum: "Beni sarıya boyuyorlar!" Şeytanlar ! Barbarlar ! Hiçbir şey ellerinden kurtulamamıştı: ne sütunlar , ne saçaklar; kanarya gibi sapsarı olmuştu dostum! Sırf o olay nedeniyle sarıdan hiç hoşlanmam , zaten o günden beri de Sari İmparatorluk'un rengine boyanarak güzelliğinden edilmiş o zavallı dostumu görmeye icim el vermedi .
Sayfa 4Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Büyükbabamların evi vardı. Müstakil 2 katlı üst kat inşaat halinde. Orada doğdum, büyüdüm, ilk kitabımı bitirdim. İlk kez hüznün narin ve güzel doğası hakkında günlüğüme yazdım. O evin dökülen kireçleri bile benim yalnızlığımın dostuydu. Biz beraber yalnızdık. Sonra ne oldu dersiniz?! Zalim dünya sattırdı o evi büyükbabamlara. Artık benim dostum değil. Başkalarının gözyaşlarını saklıyor. Böyle düşündükçe yüreğim mengeneyle sıkılıyormuş gibi oluyor anlatamam. Evet gerçekten de evler insanların dostu olabiliyor sanırım. Ya da sakladıkları anılar benim için...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.