Yaşlanıp da ölüm korkusu arttıkça, dinsizler de dine yönelirlermiş sözde. Oysa, bende böyle bir şey olmadı. Ada Kizou’ya göre, Luis Buñuel yaşlılığında, “hâlâ tanrıtanımazım Tanrıya şükür!” (“I am an atheist still thank God!”) demiş.
Gerçekten böyle olduğunu kabul edelim:
Bir insanin zihnen ve bedenen en kuvvetli olduğu zamanlarında yaptığı tercih mi daha belirleyicidir yoksa artık çok yaşlanmış ve ölümü hissettiği zamanlarda yaptığı tercihler mi? Hangisi daha sağlıklı yapılan tercihlerdir? :))