Hayat akıp gidiyordu: ağaçlar renk değiştiriyor, çicekler açıp soluyor, hava ya ılık ya soğuk oluyordu. İnsanın yapabileceği en iyi şey arkasına yaslanıp tanık olmak, değistiremeyeceği, kaçınılmazların tadını çıkarmaktı. Kadınların yaptığı buydu. Dünyayı döndüren onlardı; mevsim değişikliklerini izleyen, güzellikleri koruyan, dünyanın içini temizleyen, herkesin dışarı bakabilmesi için camları silenler onlardı. Dayanıklı bir süreklilik: yazgıların en ağırı. Kimse onlara madalya takmıyor, kimse ünvan vermiyordu. Büyük adamların heykelleriyle dolu olan koridorlarda onların büstlerine rastlanmazdı.
Sayfa 251 - E yayınlarıKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.