Geldik başka bir sinir bozucu kitabın yorumuna. Kitaptan nefret etmediğim için yorumum kısa olacak ama bilmeniz gerekir ki ne zerre sevdim ne de zerre beğendim. Şey... Çünkü içinde bunları bana verecek bir şey bile yoktu. Klişe bir konunun, klişe değilmiş gibi işlenmeye çalışıldığı bir kitap Kimyasal Kalplerimiz. Hiç sevgilisi olmamış, aşka inanan ama doğru kişiyi bekleyen biri ile görünüşte kötü takılan, hayattan bezmiş birisi arasındaki ilişkiyi okuyoruz. Onların kimyasal kalplerini. Ay ne romantik, değil mi? <img src="media.giphy.com/media/QSMBLRAHZ..."/> Klişe olmamasını sağlamak için yazarın aklına gelen tek şey umutlu masumu erkek, kötü görünümlü sorunlu ergeni kız olarak yazması ve <spoiler>"mutsuz son" tercih etmesi</spoiler> olmuş. He, şu var: Eğer kitapta zerre duygu olsaydı ve çocuk kendini böyle ahmakça bahanelerle kandırıyor olmasaydı, sonunu da hesaba katarsak kitaba üç bile verebilirdim. Çünkü çok gerçekçi ve etkileyici olurdu. Klişeleri severim ama klişe olmayan bir şey okuduğum için de mutlu olurdum. Lakin yazar ne yapmış? Bu kitabı yazmayı tercih etmiş. Konumuz kısaca şöyle: <spoiler> Henry miydi neydi bir çocuk var. Lisede, başarılı, sessiz sakin, anormal davranışlar sergileyen bir ailenin uysal çocuğu. Vur sırtına, al ekmeğini bir tip. 17 yılını bomboş geçirmiş, doğru düzgün bir hayat dahi yaşamamış birisi. Bence böyle en azından. Okula gelen pasaklı, kokuşmuş, depresif, emo görünümlü bir kız dikkatini çekiyor. Hep de okula yeni gelen kızlar olur, ah ah lise aşkları. Neyse. Kızı başta beğenmiyor, sonra facebookta biraz hayatının sosyal medyaya yansıyan yönünü inceliyor ve eskiden gayet bakımlı, temiz, başarılı ve güzel biri olduğunu fark ediyor. Böyle böyle kıza kendini zorla aşık edip ya da aşık olduğunu düşünüp hayatına giriyor. Kız ona bir yaklaşıyor, bir hayatından kovuyor falan. Ama Henry memnun. Kız onu ölen erkek arkadaşının tahayyülü olarak benimsiyor ama Henry'nin bununla da bir sorunu yok, yeter ki o kız olsun. Sonuçta aşk demek senin hiç olman, zerre değerin olmaması, karşı tarafın canı ne isterse yapabilmesi ve senin de peki efendimiz diyerek boyun eğmen falan. Tabii Henry'nin deneyimsiz, ergen ve daha çocuk gibi oluşu davranışlarını kesinlikle aklıyor ama en azından azıcık bir şeyleri fark edip anladığında normal bir tepki verseydi daha iyi olurdu. Kızmak, birilerinden yardım almak, profesyonel bir yardım almak falan gibi.</spoiler> Kitabı beğenmedim çünkü: Konu meh, dili vasat kategorisine bile giremez, karakterler bir hayli gereksiz, klişeler kitabın içinde kendine bir yuva yapmış, sonu da meh meh meh. Kitabı sevmedim çünkü: Hiçbir duyguyu hissetmedim, sözde dram olan bir kitap ama beni hiç etkilemedi, hiçbir karakteri gerçekçi bulmadım, konuyu sevmedim, karakterleri sevmedim, bahsedilen aşkı aşk saymıyorum, sonu da berbattı. Tavsiye etmiyor, etmiyor ve etmiyorum. Kaybettiğim zamanı geri versinler.

Kimyasal KalplerimizKrystal Sutherland · Novella Dinamik · 201861 okunma

·

164 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

allthebrightstories