Carol...Carol...*Spoilerimsi bir şeyler olabilir*
Mutlu sonla bitmesine rağmen neden sevinemiyorum acaba. Filminde de, kitabında da aynı his. Sona erince, içim burulmaya başlıyor. Bu herhalde güzel olan bir şeyin bitmesiyle ilgili daha çok. Yoksa tatsız sonlara özlem duyduğumdan olmasa gerek.
Carol -veya Tuzun Bedeli-...asla tarafsız, yalnız edebi açıdan yaklaşamayacağım bir eser olduğu için çok zor yazmak. Edebiyat da çok bildiğimden değil de, tarafsız olamayacağımı söylemek istiyorum. İngilizcesi "tenderness" olup da düzgünce bir türkçe karşılığı olmayan, "duyarlılık, hassasiyet" vs diye çevrile(meye)n kelimenin tam karşılığı olarak görüyorum ben bu eseri. Tek kelimeyle anlatsam, tenderness derim. Kitabın içinde geçen o kısa birkaç cümle mesela, bence kitabı muazzam yapan şeyler onlar; yani içindeki "tenderness". Bu yüzden herkese hitap etmiyordur bence, zaten bazı şeyler anlaşılmaz ve gizemli olmalı...herkes için değil yani.
Bana öyle geliyor ki, bir tık daha fazlası var Carol'da. Aşk romanı deyip geçilemeyecek bir yanı, koca bir ağırlığı var. 1951'de yazılmış olan bu kitabı özel kılan şey mutlu sonla bitiyor olması, çünkü bu bir ilkmiş. Bu kitaptan önce yazılan tüm Amerikan romanlarında homoseksüel ilişki yaşayan karakterler ya ölüyormuş ya intihar ediyormuş ya da hetoroseksüel hayata dönüyormuş. Patricia Highsmith, biraz cesaretle bunu değiştirmeye karar vermiş. Herneyse buradan, güçlü karakterlere de geçeceğim...özellikle Carol'un hayatta kendini konumlandırışı, hukuk karşısındaki eli kolu bağlı oluşunu adeta bir onur meselesi haline getirip kendinden ödün vermeden (tartışılır) onun karşısına dimdik dikilişi gibi. Bence Carol oldukça etkilenilesi bir karakter. Etkilenmek için değil ama Therese de fena sayılmaz aslında, kafasının içi çorba gibi. Bizden biri yani. Ama güçlü olmaya gelince, o da büyüyor, evriliyor. Genel olarak kitapta bir başkaldırı havası var - ki ben çok severim. Başka da ne anlatsam, gereksiz özel olacak gibime geliyor.
