Gerçekler ve hayaller iki kavram... Biri, takım elbise giyen gözluklü, çantalı taranmış parlak jöleli bir kafayken diğeri, rengarenk ışıl ışıl parlayan bir paylaço... Ne tam gerçekçi ne de tam hayalperest... Ikisinin ortası ama biraz daha hayaperest (hayalperestliğe zaafım olduğundan ona torpil yaptım çaktırma) evet nerde kalmıştık... Düşünsenize gerçekler dışında hiçbir şeye inanmıyorsunuz ve siz bir eğitimcisiniz bir öğretmen ve sizden olan çocuklarında sizin gibi olmasını istiyorsunuz. Gerçek dışı konu alan kitapları okutmuyorsunuz. Aşk, sevgi, hayaller, resimler mesela gülen bir güneş çizemiyorsunuz, ağlayan bir bulut ya da herkesin güldüğü bir şeye gülemiyorsunuz. Kırmızı başlıklı kız diye bir şey yok kötü kurt asla bir anneannenin yerine geçemez çünkü gerçek dışı. Hayatınız nasıl olurdu... dur daha çarpıcı bir soru... Acaba yetiştirdiğiniz çocuklar nasıl olurdu? Asıl soru bu olmalı Tam anlamıyla bir vahşet bir yıkım olurdu. Gerçeklere çok bağlanırsan duygulardan kalırsın, duygulara çok bağlanırsan gerçeklerden çok acırsın. Neysen onu doğurursun... iyisen iyiyi kötuysen kötüyü doğurursun... Beni etkileyen gerçekten nefesimi kesen iki üç alıntıyı buraya ekleyip incelemeyi sonlandırıcam. Öyle bir seviyey geliyorsun ki şu cümleyi kuruyorsun: "Sen hariç herkesten ve her şeyden nefret ediyorum Loisa!" Syf.27 Ömründe sevgiyi öğrenemeyen kızın gerçeklere ve babasına olan cümlesi: "Sen, bu gerçeklerin sevginin yerini tutabileceğine inanıyor musun?" Syf.52 Bir insan öyle yetiştiriliyor ki, ne duygu ne sevgi ne aşk ne mutluk nedir bilmiyor bildiği tek şey gercekler aslında öğrendiği, ona öğretildiği gercekler ve kendisinden 30 yaş büyük biriyle evlenmesi, söylemesi gereken evet ya da hayır ama gercekler ona hayir dedirtmedi ve kurduğu cümle şu: "Bir kadinin istekleri, ümitleri ya da aşk hakkindaki düşünceleri adina hiçbir şey bilmiyorum." Syf.53 Ve o beni çok etkileyen cümle: "Sen beni öyle bir yetiştirdin ki baba, hiçbir zaman bir çocuk kalbim olmadı." Syf.54 Okuduğunuz için teşekkürler.