Kitap kısa kısa hikayelerden oluşuyor. Hikayeler kısa belki ama insanın içine işleyip canını yakıyor. Olayların çoğu kadın kahramanların dilinden anlatılmış. Maraş katliamı orada Alevi vatandaşlarımıza yapılan katliam acımasız muameleler anlatılmış. Orda onlar yapılırken insanların sessiz kalması anlatılmış. En çok işkenceyi gören maalesef yine kadınlar ve çocuklar. Anne karnından çıkarılan daha doğmamış bebekler tecavüze uğrayan kadınlar öldürülen çocuklar. Maalesef orda bir insanlık dramı varken herkes kör ve sağırı oynuyor. Kitapta hikayelerde bunların da eleştirisi yapılmış. Bunları birbirine yapanların mahalleli komşu olması daha acı. “Komşusu açken kendi tok yatan bizden değildir” diyen bir Peygamber ümmetinden gelip bunları okuyor olmak insana insanlığını sorgulatıyor. İnci Aral konuşamayanların dili olmuş ve anlatmış. Kalemi akıp gitmiş hikayeler acı dolu ve o acı okuyucuya öyle işleniyor ki okurken kendinizi çoğu yerde gözü yaşlı buluyorsunuz. Yaşananların tekrarlanması dileğiyle bitirdim kitabı.
