Bir zamanlar bilim adamı Pavlov köpeği ile bu kavramı ispat etmiştir. Deneye de Pavlov’un köpeği deneyi denir. İşte insanı Pavlov’un köpeğinden ayıran fark tam bu noktadadır. Örneğin köpek ateşe yaklaşmaz çünkü canı yanar. İnsan ise ateşe ihtiyacı olduğunu bilir ve canını yakmayacak şekilde ateşi kontrol altında tutar. Aynı yurdumda olduğu gibi, her kış ateşten yanmaz insanımız ama ateşin dumanından zehirlenir, ateşten piknikte eli yanmaz ama ormanı yakar. Demek ki yurdum insanının ateşten canı acıyor, ateşi eliyle tutmuyor. Yeter mi? Yetmez, yurdum insanı hâlâ ateş dumanından zehirlenebileceğini, ormana attığı ateş parçasının ormanı yakacağını anlayamıyor. Anlıyor da her defasında tanrısına isyan ediyor. Çünkü yurdum insanına göre felaketler tarının gazabı, iyilikler tarının ihsanı.
Kardeşim tedbir alırsan sobadan zehirlenmezsin, ormanda kırık şişe, mangal koru bırakmazsan orman yanmaz. Ben bunları söyleyince kâfir, tanrı tanımaz oluyorum, onlar ise insan oluyor. Ne yaman çelişki , tabii ki insan olanlar için!
Sayfa 83 - Yurt Kitap-YayınKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.