"... beynin ve kalbin çalışmayı sürdürdükçe ruhsuz da varlığını sürdürebilirsin. Ama artık ... hiçbir şeyin olmaz. Düzelme şansın sıfırdır. Sadece var olursun. Boş bir kabuk gibi..."
Sayfa 228 - yky / LupinKitabı okudu
··
136 görüntüleme
Öyle olan o kadar çok insan var ki... Rûhsuz, hayâtındaki umut ışığı sönmüş, hayattan beklediği hiçbir şey kalmamış insanlar...
Çoğu zaman o kadar mutsuz yaşıyorlar ki, mutlu insan görmeye tahammülleri kalmıyor. İçindeki umut ışığını dışarı vuran insanların da kendileri gibi rûhsuz-umutsuz-cansız olmasını istiyorlar...
Ne acı değil mi? Öyle insanların yanında mümkün olduğunca ölü taklidi yapman gerekiyor ki sana zararları, kem gözleri-sözleri dokunmasın!.. :))
İnsan mümkün olduğunca içindeki çocuğu yaşatmalı! Rûhunu, özgünlüğünü korumalı. Yoksa gerçekten boş kabuklar olup 18'inde ölür, 80'inde gömülürüz...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.