Peygamber (s.a.v.)
Velîd’le yalnız konuşabileceği bir fırsat buldu.
Fakat onlar sohbete dalmış bir haldeyken, henüz
İslâm’a girmiş kör bir adam yanlarından geçti;
Peygamber (s.a.v.)’in sesini duyunca orada
durup kendisine Kur’ân’dan bir bölüm
okumasını rica etti. Biraz sabırlı olması ve uygun
bir zaman beklemesi söylendiğinde kör adam o
kadar ısrar etti ki, sonunda Peygamber
hiddetlendi ve yüzünü çevirdi. Sohbeti yarıda
kesilmişti; fakat bu bölünme hiçbir kayıba sebep
olmadı, çünkü Velîd zaten, mesaja, ümitsiz
denebilecek derecede kapalıydı.
O anda şu sözlerle başlayan yeni bir sûre nâzil
oldu:
“Surat astı ve yüz çevirdi; kendisine o kör
geldi diye”
Vahiy şöyle devam ediyordu:
“Fakat kendini müstağni (hiçbir şeye ihtiyacı
olmayan) gören ise, işte sen, onda ‘yankı
uyandırmaya çalışıyorsun.’ Oysa, onuntemizlenip arınmasından sana ne? Ama koşarak
sana gelen ise, ki o ‘içi titreyerek korkar’ bir
durumdadır, sen ona aldırış etmeden
oyalanıyorsun.” (Abese: 5-10).
·
3 görüntüleme
“O sırada aslında, yüzünü asıp ekşiten peygamberimiz değil, yanlarına kör bir adam geldi diye bundan rahatsız olan velid dir.” Şeklinde mealler de var. Peygamberimizin güzel ahlakını ve engin merhametini düşününce bu çeviri akla daha yatkın geliyor. Rastlayınca paylaşmak istedim. Selametle
Çok teşekkür ediyorum katkınız için tabiki dediğiniz gibi olabilir ben sadece okuyucuyum detay bilgim yok
Ancak ben de mesajı tebliğ edene (S.A.V) yönelik olarak anladım ve bir kaç farklı kaynakta da bunu bu şekilde okumuştum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.