“İyice Kays farkında oldu Leyla’nın böyle böyle
Kays da başlamıştı Leyla’da yer etmeğe
Zaman gibi yavaş fakat derinden
Yaralanıyorlardı ta gönüllerinden
Damla damla biriken bir şey vardı
Bir gün gelecek mutlaka patlayacaktı
Aşk kader gibi birikiyordu alınyazılarında
Bir dağın ufkunda biriken kar gibi tıpkı
Ve karın yavaş yavaş içe işleyişi gibi
Ve sonra günü gelince topraktan bitki ve çiçek fışkırtışı gibi
Birbirlerine karşı getirip ortaya koydukları bir duygu
İlerleyip gelişip büyüyüp durdu
Kimseye itiraf edemezlerdi bunu
Hatta sakladılar kendilerinden bile”
