Gönderi
Enfes bir anti-ütopya romanı!
Hayatın her yönünün toplumsal yarar düzeyine indirgendiği, Huxley'in spekülatif bir geleceğin parodisi. Bu romanı okurken, en çok 'hissedebilme' yetisinin varlığından mutluluk duyuyorsunuz. Çünkü iyi veya kötü hissedebilmek, sıradan bir duruma, olaya tepki ver(ebil)mek aslında bizi 'insan' kılan esasların en mühimi bana kalırsa.
Duygular...
Evet, duygular bizim cevherlerimiz. Hayatı yaşanılır kılan, hayata değer katan duygularımızdır.! Spoiler vermekten biraz da çekinerek, şu harikulade alıntıyı bırakmak istiyorum:
"Sahip olduğumuz şeyler bize ne kadar aitse, biz de o kadar kendimize aitiz. Kendimizi biz yaratmadık, kendimizden üstün olamayız. Bizler kendimizin efendileri değiliz. Biz Tanrı'ya aitiz. Öyle ise meseleye kendi mutluluğumuzun penceresinden bakamaz mıyız? Kendimize ait olduğumuzu düşünmek, mutluluk ya da rahatlık sebebi olabilir mi? Genç olanlar ve refah içinde yaşayanlar böyle düşünebilirler. Böyleleri, her şeye sahip olmanın yüce bir şey olduğunu düşünebilirler; çünkü kimseye bağımlı olmamayı, görünmeyen hiçbir şeyi düşünmek zorunda olmamayı, sürekli bir şeyleri kabullenmenin sıkıcılığından, sürekli dua etmekten ve başkalarının iradelerini etkileyişlerinin sorumluluğundan muaf olmayı kendi tarzları sayarlar. Ancak zaman geçtikçe onlar da bütün insanlar gibi, bağımsızlığın insanlara özgü bir şey olmadığını-bunun doğal bir durum olmadığını-bir süre idare edebileceğini, ama bizi güven içinde sona taşıyamayacağını anlarlar..."
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.