Şairin Şiirine seslenmesine gerek kalmadan şiir anın büyüsü ile şakıdı ; "Ellerin ellerimde değil üşüyorum " dedi pişman kadın; "Yüreğim yüreğinin eline yapışmışken mi ? Dedi öteki kadın.. "Sustu kadın, lal oldu. Konuşmak anlatmak zor geldi kelimleri. Zaman sustu vakit ilerlemez oldu.Sessizliğin tiz tonunu buldu kadın ve Ve seslendi kadınına; Yüreğim yüreğinin elini tuttu, hangi eli tutmam gerekiyor! Seslerimiz bir birine sarmaş dolaşken Ben neyi sarmalayayım! Söylesene kadın! Nefes nefes bir birimizi solarken ben neyi koklayayım! Kalbinin ritmini dinlemek varken, ben hangi müziğe ihtiyaç duyayım. Gözler konuştu bir müddet sessizlikte ki tını aşk'a büründü. "İçimdeki kelimleri dökemiyorum "derken hayrandı bakışları pişman olan kadının. Son noktayı şair koydu; "İçini öpsem dudaklarıma değer mi kelimler ?" Sessizlik fısıldadı; "Varlığı ile şiirin akımını güçlendiren pişman kadının varlığına armağan "...🎈🎈
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.