Hayat belki çok fazla ders çıkarttırdı bana belki de bütün bu yaşadıklarım kadere bağlıydı. Bundan 3 gün öncesine kadar hayatta yapabileceklerimi hep sınırlandırmıştım. Kime neye, ne kadar kızarsam kızayım, ne kadar öfkelenirsem öfkeleneyim yine de kendime kötü bir şey yapmamak için hep engel oldum. Kendimi kaybetmemek için çok çabaladım. Öyle günler geçirdim ki kalbim tekledi, bütün her şeyi dağıttım, ellerimi duvara neresi denk gelirse artık vurdum. Kendimi çok yıprattım üzdüm. O sinir anında gözüm hiçbir şeyi görmedi. Ama işte hep bir tek şeyi düşündüm; o da sevdiğim adam. Onu üzmeye hakkım yoktu. Ona büyük bir acı yaşamaya da. Allah bunun hesabını sormaz mıydı?? Hep bunları düşünerek hareket ettim 3 güne kadar.
26.05.2019 saat 17.00 suları; anneyle evde büyük bir kavga yaşıyorum. Kıyametten beter. Bana küfürler hakaretler ediyor. Odun alıyor eline bana vurmak için. Odunu elinden alıyorum. Yumruklar vuruyor sonra. Bana "Evde yatıyorsun şımardın iyice" gibisinden laflar ediyor. Nasıl artık zoruma ağrıma gittiyse orda sinir krizi geçiriyorum. Çığlıklar atıyorum, yeri yumrukluyorum. Evin her yerini dağıtıyorum. Odamın kapısını kaç defa çarptığımı bilmiyorum. Saçlarımı yoluyorum. Ve bunları yaparken bağıra bağıra ağlıyorum.. Burası bunca zaman içimde birikenlerin, yaşadığım bunalımın her şeyin son noktası... Sonra odama geçiyorum. Gözüm odamda duran poşete takılıyor. Elime alıyorum poşeti. İçinden yüzümdeki cilt hastalığı için kullandığım ilacı alıyorum. Daha hiç açılmamış. Açtığımı ağzıma atıyorum. Bunları hızlıca yapıyorum. 10 a yakın ilacı ağzıma atıp hepsini yutuyorum. Üzerine de su içiyorum. Sonra her şeyi olanı biteniyle sevdiğim adama anlatıyorum. Arıyor beni. Konuşuyoruz. Yatağıma girip yatıyorum. Hala devam ediyorum o sırada. Sonra o korkuyor. İlaç içtiğimi söylememi istiyor. Söylüyorum gidip babaanneme. 1 saat sonra anneyle baba tarladan geliyor. Babaannem söylüyor onlara içtiğimi. Babanın gözlerinden ateş fışkırıyor resmen elinden gelse beni orda döve döve öldürecek. "Ne ilacı içtin sen kız? Kaç tane içtin kız?" Diye soruyor. Sorarken bile sesi nasıl öfkeli. İntihar etmek istememden bile beni sorumlu tuttular. Anneyse ters ters bakışlar atıyor. Sonra 6 suları hastaneye gittik. İlçenin devlet hastanesine. Orda midemi yıkadılar. Ordan hemen merkezdeki devlet hastanesine gönderdiler. Merkezdeki devlet hastanesinde, kanımı aldılar. Sonuçların çıkmasını bekledik. Saat 22.00 da sonuçlarım çıktı. Ve doktor beni 24 saat takip için yoğun bakıma aldı. Beni yatırdığı için ne kadar kızdılar. 24 saat yoğun bakımda kaldım. Kaç kere kan aldılar. Her yerim delik deşik oldu. Burnumda midemi yıkadıkları hortum hala duruyordu. Beni monitöre bağladılar. Tansiyon aleti sol kolumda takılı kaldı. Sağ koluma da 2 tane serum taktılar. Yoğun bakım çok berbat bir yer. Allah kimseyi düşürmesin. Oraya girdim, çıkana kadar ömrümden gitti. En sonunda 27.05.2019 saat 23.30 suları doktor beni taburcu etti. 00.30 sularında da eve ancak gelebildim. Amcalarım, hatta bütün köy her şeyi duymuş. Umrumda bile değil. İntihar ettiğim için asla pişman olmadım. 3 gün boyunca acı çektiğim halde asla pişman değilim. Sadece sevdiğim adamı mahvettim öldürdüm korkudan. Sadece bunun için pişmanım. Onun hiçbir suçu yokken o herkesten fazla üzüldü benim için. Ailem mi ??? Sizlere şaka gibi gelecek ama zerre üzülmediler !! Gram korkmadılar. Yemin ederim. Hiç endişelenmediler bile o hale geldiğim için. Bana bir şey olacak diye. Ama sevdiğim adam öldü ben o 3 o hastanede ona haber bile veremeden yattım ama onun canından can gitti. Keşke ailem de biraz onun kadar olabilseydi keşke.. En azından yalandan da olsa birazcık üzülmüş gibi yapabilirlerdi. Ben ne yaptım ya onlara?? Ölsem hiç umurlarında olmayacak. Bu nedir böyle. Bi de utanmadan benimle konuşuyorlar. Yüzlerini bile görmek istemiyorum. Gördükçe deliriyorum. Onlardan nefret ediyorum.
😠😠😠😠😠😠😠
A.U
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.