Hepimiz bezm-i elestte rabbimizle beraberdik ve onun aşkı, muhabbetiyle kendi varlığımızı tadamayacak kadar sarhoş bir şekilde vecd halindeydik. Saf nur olan elest bezminde rabbimizle aramızda hiçbir perde yoktu, rabbimiz bizden, biz de rabbimizden razı bir halde sadece onun güzelliği etrafında semah ediyorduk.