Daha önce çok araba eskitti bu yamuk yumuk asfaltı, çok yağmur yedi, çok kar örttü üstünü, çok fazla kere dik aldı güneş ışınlarını çatladı, kırıldı, çöktü, eğim verdi. Ama şu garibim asfalt bile kaldıramadı üzerinde olup biteni. Başına gelen her şeyden daha ağır geldi. Ayaklarımın arasında asfaltın, ortasına taş yemiş cam gibi çıtır çıtır kırıldığını hissediyordum az sonra dağılmaya başlayacak ve hepimiz yerin dibine girecektik. Azcık utanması varsa asfaltın bu kaçınılmaz sondu. 9-10 yaşında bir çocuk - düşmanını bile ilk önce sevmek zorunda olduğuna inanan bir çocuk - en sevdikleri tarafından ihanete uğruyordu. Asfalt da ihanet etti, çevirdi yüzünü başka yere bakmaya başladı, yer yarılmadı, içine girmedik.
··
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.