” Göğsümün ortasına bir saksı çiçeği oturmuş, içime yağan yağmurlarla besleniyor. Bazen bir yudum güneş çekiyor yapraklarına, bazen günlerce ışık göremiyor ama köklerini kalbime bağlamış, direniyor. Yağmur sonrası yaprak üstünde kalakalmış bir su damlası gibi huzursuzluk içimde, ne kuruyor ne damlıyor. Bir dokunuşla o damlayı akıtabilecek tek ihtimal ellerin ama onlar da gelmiyor. İçimdeki düzenek bozuluyor yine. Tüm kontrolünü kaybedemez bir vücut diyorum, oysa benimki hâkimiyetini yitiriyor. Kahraman olamayınca mızmızlanan bir çocuk sanki bedenim ve bu kontrolsüzlük beni delirtiyor. Belki kendimi özel hissetmeye çalışmamın sonucudur bu, belki de kaybedişlerime sebep olan hatalarımın bedeli, bilmiyorum. ”
~Merve Özdolap ~
·
5 görüntüleme
bir parça can retinamdan uçup bu sözcüklerin arasına damladı
ve nemin soyut düzlemde çürüttüğü duvardan öte şeyler de vardır
benim hüznümün tanrısı bilinçtir ve ona olan mahkumiyetim örseler bedene ait olmayan içimde her ne varsa. gölgeye sahip bir hüzünse iyidir belki, ışık alan bir yanı olduğunu gösterir. beslemese de aydınlatır bu bir şeyleri en azından değil mi?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.