Spoiler içerir. Monte Kristo Kontu' yla başlayan güzel yolculuğumu Üç Silahşörler' le devam ettirmek istedim. Normalde kitapları birbiriyle kıyaslamaktan hiç hoşlanmam ama bu seferlik bir istisna olsun. İlkinin verdiği o güçlü duyguyu ne yazık ki Üç Silahşörler de hissedemedim. Monte Kristo Kontu'da dikkatimi çekmeyen ayrıntılar (ki bence yok denecek kadar azdı. Ya da yanlışlığı belirgindi) bunda gözüme battı. Fransızlar' ın, İngilizler' in, özellikle silahşörlerin yaşantısı çok ters geldi bana: Rahatlıkla adam öldürme, kumar, evli kadınlarla birlikte olma, hile vs. Dostluklarına diyecek sözüm yok tabi. Belki çeviriden kaynaklı bir şeydir; biraz sıkıldığımı itiraf etmeliyim. Üç Silahşörler ayrı ayrı ama birbirinin devamı niteliğinde kısa macera kitapları olsaymış daha çok hoşuma gidermiş. Bütün bunlara rağmen Dumas' ın anlatımını ve verdiği duyguları seviyorum. Mileydi' nin hapsedilmesinden itibaren neyse ki kitap o sevdiğim atmosfere döndü. Ondan sonrasını heyecanla ve keyifle okudum. Yazarın karakterlerini iyi kötü böylesine hissettirmesi ve benimsetmesi çok güzel. Madam Bonacieux' un sonunun beni şasırttığını söylemeliyim. Kitap biterken d'Artagnan ve Rochefort' un arkadaş olmasına ise niye sevindiğimi hala anlamış değilim. Daha ince versiyonunu okusanız da bir şey kaybetmezsiniz sanıyorum ya da ben belki daha kalın versiyonunu okusaydım daha çok zevk alırdım bilemiyorum. Okuyucuya kalmış.

Üç SilahşörlerAlexandre Dumas · Antik Batı Klasikleri · 20108,8bin okunma

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.