Kitaba adını veren “Size Nefesimi Bırakıyorum” cümlesi de kardeşler arasındaki güzel bir anıdan yadigâr.
Üvey anneden zor olsa da sonunda kurtulurlar. O yıllarda Cemal Süreya Haydarpaşa Lisesi’ne başlar ve kardeşlerini sık sık ziyarete gelir. Babaları ise işinden dolayı evinden uzaktadır. Bir ziyaretinde kardeşlerine -daha sonra kendisinin de çok sevdiğini öğrendiğimiz- makarna pişirir, birlikte yerler, dergilere, kitaplara bakarlar ve abinin dönüş vakti gelince iki kız kardeş ağlamaya başlar. Cemal Süreya evin buz tutan pencere camına hohlar yanına da “Sizi seviyorum” yazar ve ekler: “Size nefesimi bırakıyorum buraya bakarsınız”. İki kardeş abileri gittikten sonra camdaki buğuya bakıp uzun süre ağlar.
